marca 2018 - Diajo | blog podróżniczy

JPEG vs RAW. Co wybrać?

Jeśli trafiłeś (-aś) tutaj, to pewnie w jakiś sposób ciekawi Cię fotografia i pewnie spotkałeś(-aś) się kiedyś z pewnym wyborem - „JPEG czy RAW?” Zdarzało się? Wiem ten „ból”… Też kiedyś miałam dylematy, pytań było więcej niż odpowiedzi i ogółem mało rozumiałam o co chodzi z tym wszystkim.

fot. Paweł Giliauskas

Ale 3 lata temu, kiedy to na poważnie rozkręciła się moja „fotograficzna przygoda”, dopiero wtedy mi wytłumaczono różnicę i co, kiedy wybrać!

ZOBACZ TAKŻE:

Ale dziś nie o mnie. Dlatego od początku:

Co to JPEG i RAW?

Format JPEG

to format, który zapisuje zdjęcia ze stratną kompresją (czyli gdy zapisujemy to zdjęcie to tracimy część jej informacji). Zajmuje stosunkowo mało miejsca. W tym formacie zdjęcia możemy oglądać niemalże na każdym urządzeniu, czyli nie potrzebujemy dodatkowych programów. Zazwyczaj w fotoaparacie są one lekko koregowane, dlatego wyglądają sympatyczniej niż RAW’y.

Format RAW

często też nazywany surowym materiałem (raw z angielskiego oznacza „surowy”). To zdjęcie zazwyczaj zawiera więcej informacji (np. w przepalonych lub niedoświetlonych zdjęciach, możemy odzyskać część informacji, co często jest niemożliwe za pomocą JPEG). Z tego powodu zajmuje dość dużo miejsca na kartach pamięci. Uwaga, uwaga. W różnych aparatach format RAW ma inną nazwę, tutaj masz całą tabelę.

Obróbka zdjęć

Jeśli lubisz zabawę z Lightroomem / Photoshopem bądź jakimś innym programem do obróbki albo wiesz, że będziesz chciał (-a) coś poprawić w swoim zdjęciu, to format RAW jest dla Ciebie. Dzięki niemu masz większe pole do popisu zmieniając balans bieli (patrz zdjęcie). W formacie RAW możesz robić zdjęcia o wysokim kontraście, bo ten format ma więcej przejść tonalnych. Prościej mówiąc, rejestruje więcej kolorów, więc zdjęcia zachowują więcej informacji. Z RAWów łatwiej usuniemy szum. Co to szum pisałam w poście o podstawach fotografii.

Zdjęcie pochodzi ze strony SLR Lounge tutaj możesz obejrzeć video lekcję o RAW i JPEG

Kiedy używamy JPEG, a kiedy RAW?

Czy teraz oznacza, że JPEG nie jest potrzebne i masz zawsze robić zdjęcia w RAWach? No nie do końca.

JPEG dobrze się sprawdza jeśli:

Planujesz drukować zdjęcia od razu z aparatu
Wiesz, że nie będzie miał (-a) czasu na obróbkę, a zdjęcia robisz w dobrych warunkach
Są to zdjęcia np. z wakacji – czyli masz ich dużo, i wiesz, że pójdą do rodzinnego albumu

Wybieraj RAW gdy:

Gdy robisz zdjęcia komercyjne – czyli musisz mieć najwyższą jakość
Kiedy nie jesteś pewny (-a) swoich umiejętności w manualnych ustawieniach – zawsze będziesz mógł (-a) coś poprawić w razie błędu
Gdy robisz zdjęcia w trudnych warunkach

Jest także opcja RAW + JPEG. Jest ona idealna gdy masz duże zapasy pamięci oraz nie chce się Wam w jakiś sposób poprawiać wszystkie zdjęcia, ale też chcecie mieć „zapasowe pole manewru”.

Zdjęcie pochodzi ze strony SLR Lounge tutaj możesz obejrzeć video lekcję o RAW i JPEG

Podsumując JPEG vs RAW:

JPEG zalety:

Zajmują mało pamięci na kartach/kompie
Łatwy odczyt na wszystkich urządzeniach
Już są po lekkiej obróbce

JPEG wady:

Gorsza jakość (duża kompresja zdjęć)
Mała szansa coś poprawić w czasie obróbki
Uboższa kolorystyka

RAW zalety:

Duża elastyczność podczas obróbki
Możliwość bezstratnej zmiany balansu bieli
Więcej informacji w prześwietlonych lub niedoświetlonych miejscach
Ogółem lepsza jakość (nawet po wielokrotnych korekcjach)

RAW wady:

Duży rozmiar
Wymaga dodatkowych programów do odtwarzania lub obróbki zdjęć
No i obróbka jest wymagana (bo bez obróbki zazwyczaj wyglądają blado)

Osobiście ja niemalże zawsze fotografuję w RAWach, bo lubię coś poprawić i czuć się bezpiecznie, że jak czegoś nie podkręcę w ustawieniach to poprawię przy obróbce.

A ty w jakim formacie fotografujesz?

Share |

Pierwsze urodziny bloga. Jak zacząć pisać bloga?

19:50

To już rok. Nie mogę uwierzyć, wydaje się, że dopiero wczoraj zaczęłam. Niby tylko rok, ale już widzę jak dużo blogowanie mi dało – poznałam nowych ludzi, wiele się nauczyłam, byłam na ciekawych wydarzeniach, a czuję, że to jeszcze nie koniec… Często słyszę pytanie jak zacząć pisać bloga. Niestety, nie mogę Wam odpowiedzieć na to pytanie, ale mogę podzielić się swoją historią. A więc, jak zaczęłam blogowanie.

bithday; urodziny; muffin; cupcake; chocolate

Początki

Tak naprawdę Diajo nie jest moim pierwszym blogiem. Jeszcze będąc nastolatką (gdy miałam latek 16-17) prowadziłam bloga, ale wyglądał on bardziej jak mój pamiętnik z wakacji, którego raczej nikt nie czytał. Ale jakieś pierwsze doświadczenie było.

Później rozpoczęłam studia dziennikarskie i coś tam zaczęło w głowie ”świtać”, że może jednak fajnie byłoby coś pisać dla ludzi.

W listopadzie pojechałam z przyjaciółką do Paryżu i tam zapadła końcowa decyzja – piszę. Wiedziałam, że chcę na poważnie do tego podejść dlatego zaczęłam przygotowania.

Paris, Luvr, Paryż, Louvre, Francja, France; girl

Przygotowania

Pierwszym moim krokiem było czytanie, dużo czytania o tym jak założyć, gdzie założyć bloga, jaką wybrać nazwę i tak dalej...

Przeczytałam bardzo dużo różnych blogów-poradników i wszystkich już nie pamiętam (wiecie jak to jest- wpisuję w google „jak zacząć blogować” i mam wieele odpowiedzi), ale dwa blogi bardzo mi wpadły do gustu (nadal je czytam), pierwszy to Worqshop Kasi (i jej wpis o kreatywnym blogowaniu), a drugi to Jest Rudo Natalii (z całą rubryką o blogowaniu).

Dalej zastanawiałam się nad tematyką. Lubię podróże, ale także nie jeżdzę często i gdzieś super daleko, do tego blogów o podróżach jest sporo, więc musiałam jakoś wyróżnić się. Postawiłam na tanich podróżach (takich na studencką kieszeń) i fotografii (która jest moją pasją i nieodłączną częścią podróży). Dalej obawiałam się, by mi po miesiącu - dwóch nie kończyłyby się tematy, dlatego robiłam burzę mózgu i wypisywałam wszystkie pomysły na wpisy na bloga.

Dalej nazwa i logo. Z tym miałam problem... Co do loga, do wyboru miałam chyba 3 wymyślone przykłady, więc nie było tak źle. Ale nazwa. To dopiero był ból głowy, chciałam wymyślić coś fajnego, związanego z tematem, ale jednoczeście by było krótkie i łatwe do zapamiętania. Czy mi się to udało? Wam sądzić, ale osobiście lubię nazwę diajo, jakoś z nią się zżyłam. Jak wpadłam na tę nazwę? Obejrzałam film pt. A diary of journey. Wcale nie związany z tematyką mojego bloga, ale jakoś bardzo pasowało to do mnie, zaczęłam zastanawiać się jak tę nazwę skrócić i tak powstało Diajo.pl

Jak widzicie przygotowania zajęły mi sporo czasu, bo pierwszy wpis Kim jestem i co tu robię poszedł 21 marca, czyli w dzień kalendarzowej wiosny, bo jak już pisałam na instagramie, wiosna jest często dla mnie okresem zmian, to właśnie wtedy się „budzę do życia”.

Rok pisania

O dziwo nie minęło nawet kilku miesięcy, a już miałam problem z regularnością, najpierw sesja w czerwcu, a później lato, kiedy to wcale mi się nie chciało siedzieć przy kompie, a i miałam trochę inne rzeczy na głowie, o których pisałam w wpisie Dlaczego nie było wpisów na Diajo. I tak w ciągu lata okazały się jedynie kilka wpisów, jeden z nich, z którego tak na prawdę nadal jestem dumna – Dlaczego warto zostać harcerzem, bo akurat ta tematyka jest mi bardzo bliska.

Później w ciągu roku akademickiego, też czasem miałam jeden wpis na dwa tygodnie, bo to praca, to nauka, to jeszcze coś, a nie chciałam pisać na siłę, bo ma to mi dawać przyjemność.

Czy warto?

Tak. Jak pisałam na początku, blog sporo mi dał. Co będzie dalej, mogę sobie tylko wyobrazić, ale coś czuję, że będzie tylko ciekawiej. Bardzo było mi miło, bardziej lub mniej bliscy ludzie mówili, że chętnie czytają, gdy znajomi mówili, że czekają na wpisy, a komentarze od nieznanych mi czytelników, to już w ogóle coś fajnego. Gdy brałam wywiady, mogłam poczuć się jakby sama gdzieś podróżowała. I nie pisząc zbyt długo – warto, zawsze warto próbować!

Share |

Jak zaplanować majówkę?

TIPS 19:25

Majówka, niby wolne i ma być fajnie, ale często zaplanowanie tych kilku dni sprawia sporo kłopotu. Dlatego, aby w maju cieszyć się pogodą to warto już dziś zastanowić się co i gdzie chcecie robić. A w tym może pomóc ten wpis.

Po pierwsze, musimy postanowić czy gdzieś wyjeżdżamy, czy zostajemy „w domu”. Następnie jak chcemy spędzić te kilka dni – aktywnie czy odpuścimy sobie wszystko i niech pogrąży nas lenistwo, a w końcu to dużo zależy od tego ile możemy na to wydać.

ZOBACZ TAKŻE:

Majówka w domu

Majówka w domu wcale nie musi być jakaś gorsza, jest milion sposobów by zostać w domu i cudownie spędzić czas.

Po pierwsze to możemy być turystami we własnym mieście. Jestem pewna, że jeszcze nie sprawdziliście wszystkich muzeów, parków i innych zakątków. Długi spacer czy rower, to coś idealnego na majową pogodę.

Sprawdź na facebooku czy ogółem w internecie jakie ciekawe wydarzenia są planowane w Twoim mieście. Wiele z nich mogą być nieodpłatne, więc nie tylko świetnie spędzisz czas, ale też zaoszczędzisz!

Kilka wolnych dni, to idealny czas na spotkanie z rodziną czy przyjaciółmi. Wybierzcie się wspólnie na grilla, kajaki, paintball, escape room czy jeszcze gdzieś, gdzie fajnie spędzicie czas.

A jeżeli nic się Wam nie chce, to możecie po prostu długo wylegiwać w łóżku, później zamówić jakieś pyszne jedzonko i odpalić dobry film (na przykład jakiś z mojej proponowanej listy filmów opieszych wędrówkach) albo nadrobić zaległości czytelnicze.

Majówka w Polsce

Drugą opcją niskobudżetową może być wycieczka po Polsce. Koszty zależą oczywiście od wielu rzeczy: jedziemy własnym samochodem czy wynajmujemy, a może autobus lub pociąg (pamiętajmy, że im wcześniej kupimy bilet, tym może być tańszy).

Nocleg. Za hotel czy hostel warto rozglądać się zawczasu, by mieć gwarancję miejsca oraz oczywiście mniejszą cenę. Możemy także spróbować couch surfingu. O tym jak działa couch surfing przeczytasz tu. Opcją pośrednią między hotelem a couchsurfing’iem jest Airbnb. Polega na tym, że wynajmujemy pokój/mieszkanie/domek bezpośrednio od właściciela. Albo zastanów się, może akurat w mieście do jakiego jedziesz masz znajomych, którzy Cię przygarną? ;)

Gdzie zjeść w podróży – na to pytanie odpowiadałam we wpisie (tu).

Co zobaczyć, to znów zależy co lubisz, ale po przeczytaniu kilku blogów, ułożysz odpowiednią ramówkę. Jestem pewna!

A jeśli samodzielne planowanie wyjazdu sprawia Ci zbyt dużo kłopotu, to zawsze możesz skorzystać z agencji turystycznej. Oto kilka przykładowych wycieczek (których jest mnóstwo).

Gdańsk, polska, poland, gansk, city; miasto

Jaki miasto Polski wolisz Ty? fot. Agata Radulevic

Wyjazd za granicą

Tu musimy liczyć na ciut większe wydatki, ale znów wszystko zależy od wielu rzeczy. Jeżeli postanowiliście sami zaplanować wyjazd, to zerknijcie co pisałam wyżej o wycieczkach w Polsce. Nocleg i ramówkę możecie zaplanować w identyczny sposób, wcale nie jest to takie trudne.

Zaś, aby znaleźć odpowiedni dojazd, możesz skorzystać z wielu aplikacji (o appkach dla podróżników pisałam tu).

I znów mam kilka przykładowych wycieczek z agencją turystyczną:

Watykan, Vatican, Rzym, Roma, Italia, Włochu

Majówka to świetna okazja na dalsze wyjazdy.

Masz jakieś pytania co do samodzielnego organizowania wycieczki? Napisz mi na insta @diajo_agata albo tu w komentarzu!

Share |

Wolontariat w Afryce z AIESEC

Podróże 20:00

Marzyłeś kiedyś o wolontariacie w Afryce? Nie wiesz jak spędzić dłuższe wakacje? A może szukasz "swej drogi”? W takim razie zapraszam na wywiad z Eweliną Tylingaitė, która spędziła 1,5 miesiąca na wolontariacie w Ugandzie.

ZOBACZ TAKŻE:

wolontariat; afryka; uganda; lithuanian girl; volunteer;

fot. Ewelina Tylingaitė

Skąd w ogóle pomysł na wolontariat w Afryce?

Wszystko zaczęło od tego, że wstąpiłam na studia do Polski i Litwy, ale nie byłam pewna, czy to mój kierunek. Dlatego postanowiłam wziąć tzw. gap year, czyli przerwę od nauki, a w dodatku zawsze miałam takie marzenie by spędzić rok podróżując. Dlatego planowałam, że od września każdy miesiąc spędzę gdzieś w innym państwie, jednak doszłam do wniosku, że cały rok w drodze może męczyć, a i nie chciałam po prostu zwiedzać, chciałam coś więcej robić, być nie tylko gościem w państwie, a także poznać kulturę. Dlatego w końcu postanowiłam jechać na wolontariat, znalazłam stronę AIESEC, gdzie było dużo projektów i w końcu wybrałam Afrykę – o której marzyłam od dzieciństwa.

Jak reagowała rodzina na taki Twój pomysł?

Moi rodzice zawsze dobrze tolerowali moje wybory – nie zmuszali mnie studiować czego nie lubię. Gdy w grudniu powiedziałam tacie, że chcę jechać do Ugandy, to na początku zaczął się śmiać, myślał, że żartuję. Ale później odniósł się do tego bardzo poważnie, sprawdzał tę organizację, spotykał się z różnymi ludźmy – troszczył się o moje bezpieczeństwo. Bo zazwyczaj, gdy człowiek słyszy „Uganda”, to wyobraża sobie dziką pustynię i zero cywilizacji.

Gdy już podpisałam umowę, to chyba tylko wtedy rodzice zrozumieli, że naprawdę lecę. Mam emocjonalną mamę, przez jakiś czas płakała. To mnie bardzo bolało, że stwarzam tyle problemów. Ale szybko minęły emocje i zaczęliśmy pakować rzeczy i planować mój wyjazd.

Dziadkom powiedziałam dzień przed wyjazdem. Babcie miały szok, też płakały, a dziadkowie się śmieli, że jestem tak zwariowana i jadę do Afryki.

fot. Ewelina Tylingaitė

Jak wyglądały przygotowania?

Jest sporo rzeczy do załatwienia. Wiza, szczepionki, umowy, ubezpieczenie, jako jechałam nauczać angielskiego to sprawdzano mój poziom wiedzy, czy mam już jakieś doświadczenie... Dużo tego... Musisz też mieć jakieś oszczędności, bo to kosztuje . Myślę, że to jest takie wyzwanie, przed jeszcze większym wyzwaniem, które Cię czeka na wyjeździe. Mi to wszystko zajęło miesiąc, ale inni zazwyczaj przygotowują się dłużej.

Co musiałaś robić w samej Afryce?

Według opisu projektu, musiałam uczyć angielskiego w placówce, która jest szkołą i sierocińcem w jednym. Jednak, gdy przyjechałam, to się okazało, że w ciągu całego mojego pobytu dziaciaki mają wakacje. Dlatego musiałam uczyć w sierocińcu, czyli czymś je zająć w ciągu całego dnia. Dzieci jest tam dużo - ponad 70, w bardzo różnym wieku. Więc uczyłam ich gier edukacyjnych, razem się bawiliśmy i ogółem spędzałam z nimi czas.

fot. Ewelina Tylingaitė

No i przyjechałaś do Afryki...

Pierwsze dni spędziłam w domu wolontariuszy w mieście. Pamiętam przyjechałam, pokazali mi moje łóżko i zostałam sama, w pustym pokoju, gdzie panował okropny bałagan. Usiądłam i zaczęłam myśleć, co ja tutaj robię, co robię ze swoim życiem. Próbowałam sobie uświadomić jak bardzo daleko jestem. Napisałam koleżance, która mnie wysłuchała, poradziła przyjąć zimny prysznic (niby tam jakiś inny był :D ) i się uspokoić. Wieczorem już się śmiałam ze swojej reakcji.

Później pojechałam do tej wsi gdzie był sierociniec. Oczywiście gdy zobaczyłam ten sierociniec, warunki, w jakich żyją te dzieci, to normalnie miałam szok..

Najbardziej zapamiętałam moment, który uświadomił mnie, gdzie tak naprawdę jestem: gdy przyjechałam, to pani dyrektor sierocińca (u której między innymi mieszkałam) zawołała chłopczyka Josepha, aby on mi pokazał kozy. No i chłopak z zawzięciem opowiada mi wszystko, prowadzi za rękę, aż raptem ją puszcza, zostawia mnie i gdzieś biegnie, a po chwili wraca z jakimś owocem w ręku. Wtedy to zobaczyłam, jak ważny dla tych dzieci jest nawet najzwyklejszy owoc.

fot. Ewelina Tylingaitė

Opowiedz więcej o tradycjach tego kraju.

Tam jest niesamowity szacunek do starszych osób. Gdy widzisz starszą osobę, to się witasz z nią na kolanach, nie ważne błoto, kałuża – w każdym wypadku padasz na kolana, by ukazać poszanowanie. Gdy dzieci chcą coś podać mamie, to też muszą stać przed nią na kolana. Bo też ciekawe, że w domu gotowaniem, sprzątaniem itp. zajmują się dzieci, a nie mama.

Też jest taka tradycja, że gdy jesteś u kogoś w domu i Cię czymś częstują to musisz to jeść, nawet jak nie smakuje. I pewnego dnia siedzimy przy stole, rodzina jak zwykle na mnie patrzy, a posiłek jest strasznie nie smaczny. Wpadłam na pomysł, by spalić język gorącą herbatą. Bolało, ale nie czułam smaku, więc mogłam jeść.

Tam wcale inaczej wychowują dzieci... Dominuje siła fizyczna. Na poziomie państwowym starają się temu zapobiec, są kary za bicie dzieci, ale nikt na to nie zwraca uwagi. Pamiętam jakoś pani dyrektor wróciła do sierocińca, wzięła cztery kije i zawołała cztery dziewczyny w wieku 13-18 lat, które tak naprawdę dużo pracują. Pierwsza myśl – że pewnie będą w coś się bawić czy da im jakieś zadanie. Jednak ona postawiła ich na czworaka i zaczęła bić. Mam taki instynkt, że chciałam pobiec i jakoś im pomóc, jednak wiedziałam, że nic nie poradzę, bo jestem tylko gościem w tym kraju, to jest ich kultura... W dodatku jeśli podejdę i przy tych dziewczynach powiem dyrektorce, że jej metody wychowania są złe, to ona straci nad nimi kontrolę... Znów miałam szok i rozpacz, że nie mogę nic zmienić.

fot. Ewelina Tylingaitė

Byłaś Muzungu wśród swoich?

W Ugandzie (szczególnie w mniejszej wsi) wcale nie ma białych ludzi, więc gdy wychodziłam na spacer, to zawsze za mną biegały dzieci i w ślad krzyczały muzungu (co oznacza biały człowiek). Starsi też ciągle zagadywali, gdy mówiłam, że przyjechałam na wolontariat, to bardzo dziękowali i podziwiali, że nam, ludziom, którzy u siebie w Europie wszystko mają się chce przyjeżdżać do Afryki. Ale później inni gdy widzieli moje brązowe oczy, to mówiły, że mam jakieś korzenie z Afryki i że jesteśmy podobni.

fot. Ewelina Tylingaitė

Coś jeszcze, co Cię zaskoczyło?

„Inne warunki do życia”. W domu było mnóstwo różnych zwierząt: myszy, jaszczurki, jakieś owady. Ten dom mógł być nazwany zoo. Ciągły problem z elektrycznością. W tej wsi gdzie byłam w dni pracy często po prostu nie było prądu, więc musiałam wszystko ładować w mieście, w domu wolentariuszy. Często martwiłam się, że jak nie załaduję telefonu, to nie napiszę mamie, a ona będzie się denerwowała.

Druga sprawa – dzieci ciągle bawiły się żyletkami. Nie wiem skąd je brały, ale zawsze musiałam od nich je zabierać. Dzieci się gniewały, bo kto miał te żyletki, mógł manipulować innymi, więc miał „wyższe stanowisko”.

W Ugandzie wcale inaczej liczą czas. Jest nawet żart, że jest czas Ugandy i czas wszystkich innych. Są strasznie nie punktualni. Jeżeli mówią, że zabiorą Cię o 10, ale przyjeżdzają po 12 – to jest u nich normalne.

fot. Ewelina Tylingaitė

Co Ci się udało osiągnąć w ciągu tych 1,5 miesiąca?

Pamiętam pewnego dnia zobaczyłam w pokoju dziecko, które leżało i płakało. Płakało bez przerwy i nie dlatego, że było głodne czy coś, ale widziałam, że coś jest nie w porządku. Zaniosłam go do pielęgniarki, ona powiedziała, że nic mu nie jest i że muszę go zostawić. A widziałam, że dziecku coś strasznie dokucza, byłam w rozpaczy, sama zaczęłam płakać, pielęgniarka nie reagowała na mnie, więc jedyne co mi przyszło do głowy, to zaniosłam do dziecko dla dyrektorki. Jak sie później dowiedziałam, dziecku była potrzebna hospitalizacja. Czyli gdybym posłuchała pielęgniarki, to nie wiadomo jak by się to skończyło.

Później przyjechała jakaś wycieczka z Ameryki. Opowiedziałam tę historię, się okazało, że wśród nich był lekarz i to się kończyło tym, że lekarz sprawdził dzieciaków, wypisał potrzebne leki i oni zrobili zrzutkę i kupili te leki „w prezencie” dla sierocińca.

Kolejna historia z tym samym dzieckiem, była taka, że miało ono 2 latka, ale nie chodziło. Tak po prostu. Dlatego w ciągu swego pobytu postanowiłam, że nauczę je chodzić i się udało. Mam zdjęcie, gdzie w przeddzień mego wyjazdu ten chłopiec chodzi trzymając się za rękę.

fot. Ewelina Tylingaitė

Tak może wyglądać Twój wolontariat w Afryce, musisz tylko się odważyć. Jak widzisz, łatwo nie będzie, ale warto się starać. Jednak, jeśli nie możesz wyjechać, a chcesz wesprzeć sierociniec (w którym tak naprawdę brakuje wszystkiego – od wykwalifikowanego personelu, leków, po najzwyklejsze jedzenie) - możesz to zrobić za pomocą strony internetowej (tu). Wiem, że niektórzy z Was rozumieją po litewsku, więc odsyłam do wpisu Eweliny, gdzie ona opisuje warunki w sierocińcu (tu).

fot. Ewelina Tylingaitė

Masz jakieś pytania odnośnie wolontariatu? Napisz na priv lub w komentarzu, a postaram się Ci pomóc.

Share |

Pages

JPEG vs RAW. Co wybrać?

Co to JPEG i RAW?

Format JPEG

Format RAW

Obróbka zdjęć

Zdjęcie pochodzi ze strony SLR Lounge tutaj możesz obejrzeć video lekcję o RAW i JPEG

Kiedy używamy JPEG, a kiedy RAW?

Podsumując JPEG vs RAW:

JPEG zalety:

JPEG wady:

RAW zalety:

RAW wady:

Pierwsze urodziny bloga. Jak zacząć pisać bloga?

Początki

Przygotowania

Rok pisania

Czy warto?

Jak zaplanować majówkę?

Majówka w domu

Majówka w Polsce

Wyjazd za granicą

Wolontariat w Afryce z AIESEC

Skąd w ogóle pomysł na wolontariat w Afryce?

Jak reagowała rodzina na taki Twój pomysł?

Jak wyglądały przygotowania?

Co musiałaś robić w samej Afryce?

No i przyjechałaś do Afryki...

Opowiedz więcej o tradycjach tego kraju.

Byłaś Muzungu wśród swoich?

Coś jeszcze, co Cię zaskoczyło?

Co Ci się udało osiągnąć w ciągu tych 1,5 miesiąca?

O mnie

Follow by Email

Instagram

Archiwum bloga

Labels

Pages

JPEG vs RAW. Co wybrać?

Co to JPEG i RAW?

Format JPEG

Format RAW

Obróbka zdjęć

Zdjęcie pochodzi ze strony SLR Lounge tutaj możesz obejrzeć video lekcję o RAW i JPEG Kiedy używamy JPEG, a kiedy RAW?

Podsumując JPEG vs RAW:

JPEG zalety:

JPEG wady:

RAW zalety:

RAW wady:

Pierwsze urodziny bloga. Jak zacząć pisać bloga?

Początki

Przygotowania

Rok pisania

Czy warto?

Jak zaplanować majówkę?

Majówka w domu

Majówka w Polsce

Wyjazd za granicą

Wolontariat w Afryce z AIESEC

Skąd w ogóle pomysł na wolontariat w Afryce?

Jak reagowała rodzina na taki Twój pomysł?

Jak wyglądały przygotowania?

Co musiałaś robić w samej Afryce?

No i przyjechałaś do Afryki...

Opowiedz więcej o tradycjach tego kraju.

Byłaś Muzungu wśród swoich?

Coś jeszcze, co Cię zaskoczyło?

Co Ci się udało osiągnąć w ciągu tych 1,5 miesiąca?

O mnie

Follow by Email

Subskrybuj

Instagram

Archiwum bloga

Labels

Zdjęcie pochodzi ze strony SLR Lounge tutaj możesz obejrzeć video lekcję o RAW i JPEG

Kiedy używamy JPEG, a kiedy RAW?